Na de overnachting in Chambéry wilde ik gewoon verder rijden. Vanwege de kou zo gauw mogelijk de Alpen over, in de verwachting dat het in Italië warmer is. Maar het eenvoudige hotel dat ik in het historische centrum vond tegenover het Théâtre Charles Dullin, kwam na de koude rit over de Col de l'Epinal als een warm bad op mij over, zodat ik ter plekke besloot om een nacht bij te boeken. Ik heb de stad op mijn gemak kunnen bekijken.
Een bezoek aan de kathedraal St. Franciscus de Sales ligt in het kader van mijn reisthema voor de hand, ik ben dan ook even naar binnengeglipt. Maar wat ik meer de moeite van een bezoek waard vind, is de eigentijdse multifunctionele herontwikkeling van het Espace Malraux, ontworpen door de Zwitserse architect Mario Botta. Het complex voegt zich aan de entree-kant met een groots uitnodigend gebaar in de kleinschalige historische omgeving, en geeft op die manier de oude infanteriekazerne Carré Curial een eigentijdse betekenis. Op de fraaie rechthoekige met arcades omzoomde binnenplaats vinden regelmatig culturele activiteiten plaats.
Boven: Entree cultureel centrum Espace Malraux (Mario Botta),
Onder: Le Caré Curial (1802)
In het oude centrum komt opeens een foto van ons gezin op een terras op een plein in de jaren ‘80 in herinnering. Even doemt het verleden met een weeïg gevoel bij me op. Ik zie het Café d’Horloge voor me op het Place Saint-Léger! Het kan haast niet waar zijn dat het er nog is.
Een straat verder een staaltje neo-klassieke stedenbouw, zoals ik zag in Dijon. De Rue de Boigne, loopt als een rechtlijnige as dwars door de oude middeleeuwse stad, met aan weerszijden arcades naar het voorbeeld van Turijn. De straat verbindt de Boigne-zuil met met het Kasteel van de Hertogen van Savoye. De zuil, die deel uitmaakt van La Fontaine des Eléphants (een verwijzing naar Frankrijks koloniale verleden in India) markeert het assenkruis dat de Rue de Boigne vormt met de pleinachtige Boulevard de la Colonne / Boulevard de Théatre.
Onder: Chambéry, Place Saint-Léger (1987)
Boven: Chambéry, Rue de Boigne
Onder: Terras voor het Théâtre Charles Dullin en mijn hotel (balkon aan de overkant)
Na een halve dag rondslenteren door de stad strijk ik voor een biertje neer op het terras pal voor mijn hotel. Er overvalt me een somberte die ik niet helemaal kan plaatsen. Was vandaag wel de moeite waard om een dag langer te blijven, zoveel heeft Chambéry niet te bieden voor een dag, of zijn het de herinneringen aan vroeger? Hoe het ook zei, ik voelde me alleen en app mijn vriendin, die thuis haar gewone leven probeert op te pakken na die fijne dagen in Melay.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten