ROME (Dag 24, 25, 26)

Rome

(24, 25, 26 mei 2019)
Terug op mijn basis heb ik de beperkingen van de mobiele app verholpen, nog wat algemene verbeteringen aangebracht en de laatste dagen in Rome toegevoegd.
Te beginnen bij het vermeende grafmonument van Nero ('Tomba di Nerone'), dat zomaar in sterk verwaarloosde toestand langs de Via Cassia staat (donderdag 23 mei). Volgens mijn Garmin moest ik afslaan naar de camping Village Flaminio, maar dat was zo’n onbeduidend weggetje dat ik even stopte om zeker te weten of ik daar wel in moest. Ik stond pal onder het monument van Nero!

'Tomba di Nerone'

Dag 22, 23. Arrivo (Siena - Bolsena - Rome)

Arrivo a Roma

Dan ben ik er zomaar. Nou ja, zomaar.. Het waren twee zware dagen van Siena naar Rome. Ik ben er gisteren niet aan toe gekomen om een verslag te publiceren, en dat is achteraf gezien geen gemis: het zou vooral een weergave geworden zijn van een natte dag waarin een felle bliksemflits, onmiddellijk gevolgd door een knetterende donderslag, me er eindelijk toe bracht om te gaan schuilen. Daar zit niemand op te wachten.

Woensdag 22 mei
‘s Morgens ziet het er nog redelijk goed uit als ik door de Porta Romana Siena verlaat.

Siena, Porta Romana 

Dag 21 (Siena)

Siena
Ik waag me niet aan een beschrijving van het beroemde Piazza del Campo, één van de mooiste pleinen die ik ken. Ik ben er aan begonnen, maar het zou de beleving die ik vanmorgen na bijna 30 jaar opnieuw onderging teniet doen. Die wordt door twee tegenstrijdige emoties beheerst. De eerste is alsof ik er gisteren nog ben geweest met ons gezin. Het was een sentimental feeling waar ik wel van genoot.

Dag 20 (San Miniato - Siena)

San Miniato - Siena
In San Gimignano kijk ik mijn ogen uit, hoewel ik daar vroeger al eens geweest ben. Als ik me ergens met Ilja Pfeijffers Gran Hotel Europa wil identificeren dan is het hier wel. Ik lach om de pizza's en ijsjes etende toeristen met hun iPad's en selfiesticks in aanslag de torens etc te fotograferen. Maar ik weet ook dat ik net zo'n idioot ben, met m'n volgepakte fiets er tussendoor te zeulen.
Hoe kan het zijn dat er op een kouwelijke maandag in mei al zoveel mensen op de been zijn om aan deze uitverkoop (van Europa) mee te werken?

Dag 18 en 19 (Marina di Carrera - San Miniato)

Marina di Carrara - Lucca - San Miniato
“Waarom blijf je niet een dag langer”, vroeg mijn vriendin gisteravond toen ik haar vertelde dat de moed me in de schoenen zonk, nu ik de derde dag op rij in de regen had gefietst. Dat was een goed voorstel: Rome is nog 300 km, dat kan in 3 à 4 dagen. Maandag 27 mei is mijn terugreis besproken: nog een dag of twee, drie voor Rome zelf. Soms is het nodig dat iemand me over mijn obsessieve neiging 'verder, verder' heen helpt.

Waarom ik tot nu toe niet één keer gekampeerd heb

Dag 17 (Apennijnen)

Parma - Marina di Carrera
Vandaag moet ik de Apennijnen over en staat mij de Passo Cisa (1041 m) te wachten.
Ik steek in Parma de Parma over en fiets in een rechte lijn weer naar de rivier de Taro. Op de flanken van de Apennijnen slingert de weg door een prachtig heuvellandschap. Het is heerlijk fietsen. De weg stijgt geleidelijk tot bij de rivier die ik via een twee kilometer lange brug op de andere oever blijf volgen.
In Medesano pak ik Emo’s route weer op en blijf geleidelijk klimmen tot bij Fornovo di Taro, waar ik weer naar de andere oever moet.

Dag 16 (Parma)

De reden dat ik gisteren en eergisteren in het spoor van Emo de halve Povlakte tegen de oostenwind heb moeten opbeuken, is dat hij de Rijksappel zou afleveren bij de Tempeliers in Pavia. Pavia ligt een stuk oostelijker dan nodig  voor de kortste weg naar Rome. Opdat ik mij maar een beetje kan inleven in de ontberingen van Emo en Hinrik!
Het bleek een nodeloze omweg, doordat degene aan wie hij het uiterst belangrijke en geheime voorwerp moet overhandigen een week eerder was vertrokken.


Parma
Het is prachtig weer. Het is weliswaar nog koud maar het belooft een mooie dag te worden. Ik heb vanmorgen bij het ontbijt besloten een dag langer in Parma te blijven, om een indruk van deze stad te krijgen en wat rust te nemen voor contemplatie.

Parma, Piazza del Duomo

Dag 15 (Piacenza - Parma)

Piacenza - Parma

Het was het dagje Povlakte wel! Niet veel anders dan gisteren en eergisteren, maar nu kouder (9 graden) mèt regen en nog hardere wind tegen. Je denkt misschien: waar is hij aan begonnen, en dat denk ik soms ook wel, maar ik merk dat ik aardig in staat ben te nemen zoals het komt.
Het Spoor van Emo is hier moeilijk te vinden. Af en toe verschijnt er een toren aan de horizon, en dan ben ik blij even van die crazy weg af te kunnen, waar alles maar doorjakkert en bij tegenliggers vlak langs mij scheurt. Alleen vrachtwagens (van die bakbeesten) houden rekening met het miezerige fietsertje in de regen, maar die kunnen niet anders op deze voor dit verkeer veel te smalle wegen.
Er is nauwelijks een alternatief.. ja, ver omrijden. Gelukkig heb ik een uitstekende verlichting op mijn Stevens Randonneur; dat geeft in ieder geval een gevoel van veiligheid.

Schuilen tegen de regen met een broodje (op een Pilippe Starck-stoel)

Dag 14 (Lomello - Piacenza)

Lomello - Pavia - Piacenza
Het was een zware dag met veel tegenwind, slechte en drukke wegen, die gelukkig buiten mooie historische stadjes omgingen, zodat ik even in die plaatsen tot rust kon komen.
Gisteren niet meer aan toe gekomen toen ik er in Lomello de brui aan gaf, dus rijd ik eerst nog even langs de Chiesa Santa Maria Maggiore, die met de Battistero San Giovanni ad Fontes  een indrukwekkend bakstenen ensemble vormt. De kapel, die teruggaat tot een paar eeuw voor Emo's verblijf, heeft een oeroude kruisplattegrond die aan de sobere geometrische vormen van het exterieur afleesbaar is.

Chiesa Santa Maria Maggiore en de Battistero San Giovanni ad Fontes

Dag 13 (Torino - Lomello)

Torino - Lomello
Vanmorgen nog even langs de dubbelkerk aan het Piazza San Carlo gereden en ik kon de dom Giovanni Baptista niet links laten liggen. Het lag allemaal redelijk op de route naar Pavia.
Ik laat de sneeuwtoppen van de Alpen achter me, maar stop even om van het prachtige beeld te genieten. Ik probeer de Mont Cenis tussen de besneeuwde toppen te onderscheiden, maar het lijkt één massief met een paar uitstekels.

Dag 12 (Torino)

Torino
Een wonderbaarlijke ontmoeting vanmorgen tijdens het ontbijt in hotel Roma. ‘Ontmoeting’ mag het eigenlijk niet heten, maar bijzonder was het wel: ik heb enkele woorden met Ilja Pfeijffer mogen wisselen! Ik zeg ‘mogen’, want hij had er duidelijk geen zin in, zoals hij in Gran Hotel Europa al had laten weten.
Ik was nog de enige overgebleven ontbijtgast en zat met een koffie na te genieten op het terras toen hij naar buiten kwam, in gezelschap van een dame.
“Neem mij niet kwalijk, maar ik vergis me toch niet dat jij Ilja Pfeiffer bent..?”

Dag 11 (Susa - Torino)

Susa - Torino
Het beroemde klooster Sacra di San Michele (o.a. door Umberto Eco’s boek “De Naam van de Roos”) rijst in de ochtendnevel als één geheel met de vooruitstekende berg waarop het staat boven de vallei uit. In San Ambrosio denk ik dat ik er al dicht bij ben: omhoog kijkend lijkt het massieve bouwwerk dat boven het stadje uittorent er deel van uit te maken. Maar ik moet er 12 km voor omrijden en aan de achterkant over een stijl weggetje (8 à 10%) de rots beklimmen, en 500 m hoogteverschil overbruggen.

Dag 10 Modane - Suza (Col du Mont Cenis)

Dag 10 (Modane - Susa, Col du Mont Cenis)
Monter begeef ik me naar het station aan de overkant. Inderdaad: er zit iemand achter het loket, maar ervoor staat een rij van vijf mensen. Na een kwartier ben ik aan de beurt, nog wel ruim op tijd voor de volgende trein. Er mag geen fiets mee, anders dan in een doos verpakt. Ik kan redeneren wat ik wil, maar de man is onvermurfbaar. Langzaam dringt het tot me door dat ik toch die col op moet, maar doe nog één poging als ik buiten en taxibusje zie staan. De oplichter van een taxidriver wil me er wel naartoe brengen.. voor €100, 30 km! Ze weten hier aan het einde van de beschaving dat er geen alternatief is. Ik heb geen keus: ik moet op de fiets de col over. En om me in dat besluit te steunen breekt er een bleek zonnetje door.

Dag 9 (St-J-de-Maurienne - Modane)

Saint-Jean-de-Maurienne - Modane
Pas als ik met mijn vol bepakte fiets buiten sta, merk ik dat het nog steeds regent. De hotelier, wiens enige gast ik was, wenst me bon courage. Ik bespeur een gemeend respect. Ik had het eenvoudigste kamertje ooit, maar daar had ik om gevraagd, om de oplopende overnachtingskosten enigszins  te beperken.

Dag 8 (Chambéry - St-Jean-de-Maurienne)

Chambéry - Saint-Jean-de-Maurienne
Bij het opstaan regent het. Twijfel of ik nog een dag zal blijven, maar bij de gedachte aan nog een dag Chambéry en dan in de regen doet me besluiten om mijn regenuitrusting aan te trekken en in strak tempo Chambéry te verlaten.
Eenmaal in de vallei die me naar het dal van de Isère leidt, laat ik het gotische kerkje van Saint-Jeoire-Prieuré, dat nog resteert van de priorij waar Emo en Hindrik hebben overnacht, vanwege de regen voor wat het is. Ynskje Pennink heeft een mooi verhaal gemaakt van Emo’s assistentie bij een bevalling in de priorij, die zonder hun hulp fataal was afgelopen (Emo’s Labyrint, blz 205).
Het kind uit het roemrijke geslacht Chignin krijgt de naam Emo de Chignin. Ik zie het richtingbord Chigrin in de regen voorbijkomen en fiets met enige terughoudendheid diep voorovergebogen door.

Dag 7 (Chambéry)

Chambéry

Na de overnachting in Chambéry wilde ik gewoon verder rijden. Vanwege de kou zo gauw mogelijk de Alpen over, in de verwachting dat het in Italië warmer is. Maar het eenvoudige hotel dat ik in het historische centrum vond tegenover het Théâtre Charles Dullin, kwam na de koude rit over de Col de l'Epinal als een warm bad op mij over, zodat ik ter plekke besloot om een nacht bij te boeken. Ik heb de stad op mijn gemak kunnen bekijken.

Uitzicht van mijn hotelkamer op de schouwburg Théâtre Charles Dullin

Dag 6 (Lyon - Chambéry, Col de l' Epine)

Lyon - Chambéry
Emo heeft in Lyon overnacht in het klooster Saint Martin d’Ailey op het Presque'île. De kleine abdij in het centrum van de stad is van een buitengewone romaanse eenvoud en samenhang.
Voordat ik de stad richting Chambéry verlaat rijd ik er nog even langs.

Dag 5 (Lyon)

Lyon
Van Lyon herinner ik me van onze doorreizen naar Zuid Frankrijk de tunnel door de Mont Fourvière in de Route du Soleil. Je stond er altijd in de file. Ik had er geen weet van dat die berg één van de heuvels is waarop Lyon in de Romeinse tijd ontstaan is, en waar de belangrijkste monumenten zich bevinden: de Cathédrale Saint-Jean-Baptiste, de Basilique Notre Dame de Fourvière, en de restanten van het Théatre Gallo Romain.
Het moderne centrum van Lyon ligt op de uitloper van de heuvel Croix Rousse, op Le Presqu’île, het schiereiland dat door de Saône en de Rhône wordt ingesloten.
Er is veel te zien in deze stad; ik moet kiezen. De highlights heb ik al eens gezien, hoewel een bezoek aan de kathedraal zou passen in het spoor van Emo. In ieder geval wil ik het Musée de Confluance bezoeken, dat sinds enige jaren de samenvloeiing van de Rhône en de Saône markeert.

Dag 3, 4 (Dijon - Tournus - Lyon)

Dag 3  Dijon - Tournus
Vrijdag verlaat ik Dijon over een verhard pad langs het Canal de Bourgogne. Oorspronkelijk een jaagpad, vermoed ik, nu als recreatieve fietsroute ingericht.
Het kanaal is in 1832 geopend en verbindt de Saône met de Yonne over de waterscheiding tussen de Atlantische Oceaan en de Middellandse zee. Om die te overbruggen waren er in het 242 km lange kanaal nogal wat sluizen nodig.

Canal de Bourgogne

Dag 2 (Dijon)

Dijon

Gisteren ben ik, nadat ik me had ingecheckt in het piepkleine hotelletje Lamartine in het hart van Dijon (voor €48), nog even door het centrum gefietst. Het was op enkele terrassen na uitgestorven vanwege premier Mai férié. Prompt kon ik geen plekje meer vinden, tot ik op een smal gevelterrasje een pression en een pizza met een glas wijn kon krijgen.

Dag 1 (Melay - Dijon)

Melay - Dijon

Na vier heerlijke dagen in “La Bagatelle” heb ik afscheid genomen van mijn vriendin en haar broer, die me een eind op de fiets hebben begeleid op de eerste etappe naar Dijon. Nog even omkijken, zwaaien en toen waren ze uit zicht. Een raar gevoel.. alleen te zijn na de intensieve dagen van de heenreis in de regen en het mooie verblijf in Melay.